Œw. Franciszek z Asy¿u

  / kliknij zdjêcie /

Ojciec Franciszka rozszerza³ a¿ za granicê obszar swojego handlu. Franciszek, obficie obdarzony inteligencj¹, ambicj¹ i przedsiêbiorczoœci¹, osobiœcie próbowa³ wszystkich dróg wzniesienia siê i chwa³y œwiatowej. Maj¹c lat 14 zosta³ przydzielony do sklepu ojca, by zaprawiaæ siê w sztuce kupieckiej (ok. 1196). Nie sprawdzi³ siê jako handlarz, mia³ zbyt rozrzutny tryb ¿ycia i nie umia³ trzymaæ przy sobie pieniêdzy.

Jako m³odzieniec prowadzi³ ¿ycie beztroskie. Marzy³ o rycerskiej s³awie, chêtnie wiec wzi¹³ udzia³ w 1202 roku w bitwie Asy¿an z mieszkañcami s¹siedniego miasta Perugi, co skoñczy³o siê dla niego krótk¹ niewol¹. Do domu wróci³ chory. Pod wp³ywem niewoli i cierpienia prze¿y³ wielki prze³om duchowy. Zerwa³ z tym wszystkim, co dotychczas by³o treœci¹ jego ¿ycia, oddaj¹c siê ca³kowicie Bogu.

Franciszek mia³ piêkny sen, œni³o mu siê, ¿e wchodzi do zamku pe³nego wojennego orê¿a. Na pytanie, czyj to zamek i czyja jest ta broñ, us³ysza³ odpowiedŸ: „To wszystko jest twoje i twoich rycerzy”. Zachêcony w ten sposób znowu kupuje sobie zbrojê, konia, giermka i wyrusza na wojnê do Appuli. Pewien zwyciêstwa i zaszczytów, o których us³ysza³ we œnie nie boi siê og³aszaæ, ¿e zostanie rycerzem a mo¿e nawet ksiêciem. W drodze jednak zapada na zdrowiu i ma drugi sen w którym s³yszy g³os: „Franciszku, komu lepiej jest s³u¿yæ panu czy s³udze? Panu, odpowiedzia³ Franciszek. Dlaczego wiêc zostawiasz Pana a idziesz za s³ug¹? A Franciszek: Panie, co chcesz abym czyni³? Wróæ do swej ziemi rodzinnej poniewa¿ tam dokonam duchowego wype³nienia twojej wizji”.

To co do tej pory wydawa³o mu siê wspania³e – zabawy, przyjaciele, biesiady – straci³o na wartoœci. Franciszek coraz czêœciej by³ zamyœlony, zostawa³ z ty³u ha³aœliwej grupy swoich kompanów. Król m³odzie¿y asyskiej, sercem by³ ju¿ gdzie indziej i niebawem zerwa³ z tym wszystkim, co dotychczas by³o treœci¹ jego ¿ycia, oddaj¹c siê ca³kowicie Bogu.

Pewnego dnia przyby³ jako pielgrzym do Rymu. Z mi³oœci do ubóstwa zdj¹³ swoje miêkkie szaty i okry³ siê szatami jednego z ubogich. Usiad³ miêdzy biedakami przed koœcio³em œwiêtego Piotra w przedsionku, który jest miejscem pe³nym ¿ebraków. W ten sposób chcia³ osobiœcie doœwiadczyæ czym jest prawdziwe ubóstwo.

Stopniowa przemiana Franciszka mia³a swój kolejny etap w spotkaniu z trêdowatym. Do tej pory, chorych na tr¹d omija³ z daleka i nie by³o dla niego nic bardziej odra¿aj¹cego. Jad¹c pewnego razu konno w pobli¿u Asy¿u zobaczy³ na wprost siebie trêdowatego. Chocia¿ zdj¹³ go niema³y wstrêt i obrzydzenie, zsiad³ z konia i przyst¹pi³, by go uca³owaæ. Trêdowaty wyci¹gn¹³ rêkê, by coœ otrzymaæ, a on wrêczy³ mu pieni¹dze i uca³owa³. Gdy wsiad³ na konia trêdowatego ju¿ nie by³o. Franciszek zrozumia³, ¿e by³ to sam Jezus, który uto¿samia siê z tymi najmniejszymi. Od tej pory zacz¹³ im s³u¿yæ, obmywaj¹c rany, karmi¹c i pocieszaj¹c.

W 1206 Franciszek rozpocz¹³ ¿ycie pustelnika, nauczaj¹c o koniecznoœci ubogiego i prostego ¿ycia opartego na S³owie Bo¿ym. Jego ojciec nie chcia³ o tym s³yszeæ. Przed s¹dem biskupim oskar¿y³ syna o kradzie¿ pieniêdzy i niepos³uszeñstwo. Zagrozi³ tak¿e, ¿e jeœli nie wróci do poprzedniego stylu ¿ycia to go wydziedziczy i przestanie uwa¿aæ za swojego syna. W odpowiedzi na to Franciszek odda³ ojcu wszystko co od niego dosta³, tak¿e ubranie i stan¹³ przed nim nagi mówi¹c: „Od tej pory bêdê mówi³ Ojcze nasz któryœ jest w niebie”.

Dotychczas œw. Franciszek sam by³ czêsto niezrozumiany i wyœmiewany, teraz jednak zaczêli siê do niego przy³¹czaæ coraz liczniejsi naœladowcy, a tak¿e naœladowczynie. W ten sposób sta³ siê za³o¿ycielem trzech zakonów: braci mniejszych Franciszkanie (1209), sióstr klarysek (1211) i tercjarzy (1221). W sk³ad wspólnoty jego naœladowców wchodzili zarówno kap³ani, jak i œwieccy. S³awa jego ¿ycia zatacza³a coraz szersze krêgi.

Pierwszym Naœladowc¹ œw. Franciszka by³ Bernard, bogaty m³odzieniec, z którym jeszcze niedawno bawi³ siê na ulicach Asy¿u. Zaraz po nim do³¹czyli inni staraj¹c siê naœladowaæ swojego duchowego Ojca, ¿yj¹c w ubóstwie i prostocie. Choæ ludzie uwa¿ali ich za œwiêtych oni sami wiedzieli, ¿e s¹ grzesznikami i potrzebuj¹ ¿ycia pokuty by dostaæ siê do nieba. Franciszek napisa³ dla nich prost¹ regu³¹ i postanowi³ prosiæ Papie¿a o jej zatwierdzenie.

Œw. Franciszek nie przyj¹³ œwiêceñ kap³añskich, a jedynie diakonat. Wêdruj¹c wzywa³ do pokuty w sposób prosty, jasny dla zwyk³ych ludzi. Bóg wyposa¿y³ go w liczne charyzmaty, dary swej £aski a Koœció³ ze swej strony popiera³ dzia³ania Franciszka. Przemawia³ on do wszystkich w szczeroœci s³owa i z odwag¹, g³osz¹c prawdê bez upiêkszeñ czy pochlebstw. Mimo tego, ¿e bracia byli ju¿ znani nie brakowa³o te¿ tych, którzy obrzucali ich obelgami. Bracia zachowywali jednak pokój i cierpliwoœæ, prosz¹c w modlitwach o nawrócenie przeœladowców

Stygmaty i ci¹gle pogarszaj¹cy siê stan zdrowia nie zgasi³y w sercu œw. Franciszka pragnienia g³oszenia Ewangelii. Postanowi³ jeŸdziæ na osio³ku jak Jezus, by w ten sposób nieœæ Dobr¹ Nowinê a gdy to by³o niemo¿liwe pisa³ listy i prosi³ by bracia robili kopie i przekazywali je sobie nawzajem. Œw. Franciszek do samego koñca pa³a³ gorliwoœci¹ o Chwa³ê Bo¿¹ a tu¿ przed œmierci¹ wo³a³ do braci: „Bracia póki mamy czas czyñmy dobrze”. Le¿¹c w wielkich cierpieniach potrafi³ pocieszaæ, zgromadzonych braci, kieruj¹c ich myœli ku szczêœciu wiecznemu.

Œw. Franciszek pozostawi³ po sobie kilkanaœcie ró¿nych pism, a wœród nich Regu³ê dla zakonu braci mniejszych i s³ynn¹ Pieœñ S³oneczn¹. W 1980 roku Jan Pawe³ II og³osi³ go patronem ekologów, zabiegaj¹cych o ochronê naturalnego œrodowiska cz³owieka.

Œw. Franciszek cieszy siê wci¹¿ powszechnym szacunkiem, sympati¹ i mi³oœci¹, nie tylko wœród katolików, ale tak¿e ze strony chrzeœcijan innych wyznañ, a nawet nie—chrzeœcijan. Bez niego równie¿ i w dzisiejszym œwiecie by³oby mniej mi³oœci, wiary i nadziei w mi³osierdzie Stwórcy.