Św. Franciszek z Asyżu

  / kliknij zdjęcie /

Ojciec Franciszka rozszerzał aż za granicę obszar swojego handlu. Franciszek, obficie obdarzony inteligencją, ambicją i przedsiębiorczością, osobiście próbował wszystkich dróg wzniesienia się i chwały światowej. Mając lat 14 został przydzielony do sklepu ojca, by zaprawiać się w sztuce kupieckiej (ok. 1196). Nie sprawdził się jako handlarz, miał zbyt rozrzutny tryb życia i nie umiał trzymać przy sobie pieniędzy.

Jako młodzieniec prowadził życie beztroskie. Marzył o rycerskiej sławie, chętnie wiec wziął udział w 1202 roku w bitwie Asyżan z mieszkańcami sąsiedniego miasta Perugi, co skończyło się dla niego krótką niewolą. Do domu wrócił chory. Pod wpływem niewoli i cierpienia przeżył wielki przełom duchowy. Zerwał z tym wszystkim, co dotychczas było treścią jego życia, oddając się całkowicie Bogu.

Franciszek miał piękny sen, śniło mu się, że wchodzi do zamku pełnego wojennego oręża. Na pytanie, czyj to zamek i czyja jest ta broń, usłyszał odpowiedź: „To wszystko jest twoje i twoich rycerzy”. Zachęcony w ten sposób znowu kupuje sobie zbroję, konia, giermka i wyrusza na wojnę do Appuli. Pewien zwycięstwa i zaszczytów, o których usłyszał we śnie nie boi się ogłaszać, że zostanie rycerzem a może nawet księciem. W drodze jednak zapada na zdrowiu i ma drugi sen w którym słyszy głos: „Franciszku, komu lepiej jest służyć panu czy słudze? Panu, odpowiedział Franciszek. Dlaczego więc zostawiasz Pana a idziesz za sługą? A Franciszek: Panie, co chcesz abym czynił? Wróć do swej ziemi rodzinnej ponieważ tam dokonam duchowego wypełnienia twojej wizji”.

To co do tej pory wydawało mu się wspaniałe – zabawy, przyjaciele, biesiady – straciło na wartości. Franciszek coraz częściej był zamyślony, zostawał z tyłu hałaśliwej grupy swoich kompanów. Król młodzieży asyskiej, sercem był już gdzie indziej i niebawem zerwał z tym wszystkim, co dotychczas było treścią jego życia, oddając się całkowicie Bogu.

Pewnego dnia przybył jako pielgrzym do Rymu. Z miłości do ubóstwa zdjął swoje miękkie szaty i okrył się szatami jednego z ubogich. Usiadł między biedakami przed kościołem świętego Piotra w przedsionku, który jest miejscem pełnym żebraków. W ten sposób chciał osobiście doświadczyć czym jest prawdziwe ubóstwo.

Stopniowa przemiana Franciszka miała swój kolejny etap w spotkaniu z trędowatym. Do tej pory, chorych na trąd omijał z daleka i nie było dla niego nic bardziej odrażającego. Jadąc pewnego razu konno w pobliżu Asyżu zobaczył na wprost siebie trędowatego. Chociaż zdjął go niemały wstręt i obrzydzenie, zsiadł z konia i przystąpił, by go ucałować. Trędowaty wyciągnął rękę, by coś otrzymać, a on wręczył mu pieniądze i ucałował. Gdy wsiadł na konia trędowatego już nie było. Franciszek zrozumiał, że był to sam Jezus, który utożsamia się z tymi najmniejszymi. Od tej pory zaczął im służyć, obmywając rany, karmiąc i pocieszając.

W 1206 Franciszek rozpoczął życie pustelnika, nauczając o konieczności ubogiego i prostego życia opartego na Słowie Bożym. Jego ojciec nie chciał o tym słyszeć. Przed sądem biskupim oskarżył syna o kradzież pieniędzy i nieposłuszeństwo. Zagroził także, że jeśli nie wróci do poprzedniego stylu życia to go wydziedziczy i przestanie uważać za swojego syna. W odpowiedzi na to Franciszek oddał ojcu wszystko co od niego dostał, także ubranie i stanął przed nim nagi mówiąc: „Od tej pory będę mówił Ojcze nasz któryś jest w niebie”.

Dotychczas św. Franciszek sam był często niezrozumiany i wyśmiewany, teraz jednak zaczęli się do niego przyłączać coraz liczniejsi naśladowcy, a także naśladowczynie. W ten sposób stał się założycielem trzech zakonów: braci mniejszych Franciszkanie (1209), sióstr klarysek (1211) i tercjarzy (1221). W skład wspólnoty jego naśladowców wchodzili zarówno kapłani, jak i świeccy. Sława jego życia zataczała coraz szersze kręgi.

Pierwszym Naśladowcą św. Franciszka był Bernard, bogaty młodzieniec, z którym jeszcze niedawno bawił się na ulicach Asyżu. Zaraz po nim dołączyli inni starając się naśladować swojego duchowego Ojca, żyjąc w ubóstwie i prostocie. Choć ludzie uważali ich za świętych oni sami wiedzieli, że są grzesznikami i potrzebują życia pokuty by dostać się do nieba. Franciszek napisał dla nich prostą regułą i postanowił prosić Papieża o jej zatwierdzenie.

Św. Franciszek nie przyjął święceń kapłańskich, a jedynie diakonat. Wędrując wzywał do pokuty w sposób prosty, jasny dla zwykłych ludzi. Bóg wyposażył go w liczne charyzmaty, dary swej Łaski a Kościół ze swej strony popierał działania Franciszka. Przemawiał on do wszystkich w szczerości słowa i z odwagą, głosząc prawdę bez upiększeń czy pochlebstw. Mimo tego, że bracia byli już znani nie brakowało też tych, którzy obrzucali ich obelgami. Bracia zachowywali jednak pokój i cierpliwość, prosząc w modlitwach o nawrócenie prześladowców

Stygmaty i ciągle pogarszający się stan zdrowia nie zgasiły w sercu św. Franciszka pragnienia głoszenia Ewangelii. Postanowił jeździć na osiołku jak Jezus, by w ten sposób nieść Dobrą Nowinę a gdy to było niemożliwe pisał listy i prosił by bracia robili kopie i przekazywali je sobie nawzajem. Św. Franciszek do samego końca pałał gorliwością o Chwałę Bożą a tuż przed śmiercią wołał do braci: „Bracia póki mamy czas czyńmy dobrze”. Leżąc w wielkich cierpieniach potrafił pocieszać, zgromadzonych braci, kierując ich myśli ku szczęściu wiecznemu.

Św. Franciszek pozostawił po sobie kilkanaście różnych pism, a wśród nich Regułę dla zakonu braci mniejszych i słynną Pieśń Słoneczną. W 1980 roku Jan Paweł II ogłosił go patronem ekologów, zabiegających o ochronę naturalnego środowiska człowieka.

Św. Franciszek cieszy się wciąż powszechnym szacunkiem, sympatią i miłością, nie tylko wśród katolików, ale także ze strony chrześcijan innych wyznań, a nawet nie—chrześcijan. Bez niego również i w dzisiejszym świecie byłoby mniej miłości, wiary i nadziei w miłosierdzie Stwórcy.